Porto-Vecchio

The name means Old Port and is situated on the southeast tip of Corsica where its marshy location meant that malaria was a huge challenge, even though it offered a great port in which to anchor. It was only around the time of the Second World War, with the allies coming to the island, that projects were started to eradicate malaria from the area. Today, it is a bustling town, sometimes also referred to as the St Tropez of Corsica.

As so often is the case, the place you can park has a marked difference in elevation to where you want to be. Porto-Vecchio was no different and we trudged up a long steep hill to get to the top of the town. Luckily it was less hot than it had been the previous couple of days, and the shade provided by either the trees or the many shop window awnings was still more than welcome. And so we started our stroll around the city. We did some shopping (a new shirt for Kris and a nice dress for me, we added a “vendetta” to Kris’ Corsican knife collection, and two little bracelets).

My overall impression of Porto-Vecchio was that it was very tidy and well-maintained. While still beautiful, it has slightly less character (for lack of a better word) than some other places we have visited (like Bonifacio to name just one). We didn’t make it down to the port area because we were planning to leave for Sardinia from Porto-Vecchio and thought we’d see it then (more on that later). Here is an impression of the Porto-Vecchio we did see:

Our blogs on city trips are becoming a little predictable, because, of course, at some stage or another, it’s time for lunch. We considered several different restaurants (many seemed to be closed for lunch or maybe we were just too early), but finally decided on Restaurant a Pargola mainly because we could sit in the shade. It was still very windy, so many restaurants had their umbrellas or big overhanging awnings closed, and we really didn’t want to sit in the full sun. The menu looked delicious, but we decided to stick to the menu(main course and dessert).The main was roti du cochon au miel Corse et à la Pietra avec ses pommes de terre au four (roasted pork with honey from Corsica and Pietra (a local beer) served with potatoes out of the oven). And for dessert, we both chose the tarte crème brulèe. Both dishes we absolutely delicious!!

But we hadn’t seen a chicken we really liked, and given that the wild boar is very closely linked to Corsica, Al Capone is now going to travel home with us.

Mmm…”not guaranteed” didn’t exactly translate to cancelled and the wind had died down some, so we kind of ignored it for a bit until the urgent email that said it was cancelled, and we had to rebook. The only challenge is that this particular crossing only happens once a week, so we were back to looking at leaving from Bonifacio. We were clearly not the only ones trying to rebook, so we couldn’t get a ticket on the crossing leaving on Thursday at 15:30 and had to make a reservation on the 10:30 boat. The upside is that this crossing is only an hour (instead of five), but we need to leave early to drive to Bonifacio and then have a two-hour-plus drive to get to our next campsite (which was booked closer to Porto Torres than Santa Teresa Gallura, where we will now be docking).

Oh well, everything happens for a reason, and in the grand scheme of things, we’ll get to Sardinia a little quicker for our next adventure.

---

Ons laatste stadsbezoek op Corsica was aan Porto-Vecchio (“Portivechju” in het Corsicaans), op slechts een klein eindje rijden van onze camping. We hadden het grootste deel van de buitenwijken van Porto-Vecchio al gezien (de Burger King, de Auchan, de Decathlon enz.), maar deze keer wilden we naar het centrum gaan.

De naam betekent Oude Haven en ligt op het zuidoostelijke puntje van Corsica, waar de moerassige ligging malaria tot een enorme uitdaging maakte, ook al was het een geweldige haven om voor anker te gaan. Pas rond de Tweede Wereldoorlog, toen de geallieerden naar het eiland kwamen, werden er projecten gestart om malaria uit het gebied uit te roeien. Tegenwoordig is het een bruisende stad, die soms ook wel het Saint-Tropez van Corsica wordt genoemd.

Zoals zo vaak het geval is, ligt de plek waar je kunt parkeren op een aanzienlijk hoger niveau dan waar je wilt zijn. Porto-Vecchio was geen uitzondering en we moesten een lange steile heuvel beklimmen om de top van de stad te bereiken. Gelukkig was het minder warm dan de afgelopen dagen en was de schaduw van de bomen en de vele luifels van de winkels meer dan welkom. En zo begonnen we onze wandeling door de stad. We hebben wat gewinkeld (een nieuw shirt voor Kris en een mooie jurk voor mij, we hebben een “vendetta” toegevoegd aan Kris’ Corsicaans messenverzameling en twee kleine armbandjes).

Mijn algemene indruk van Porto-Vecchio was dat het erg netjes en goed onderhouden was. Hoewel het nog steeds mooi is, heeft het iets minder karakter (bij gebrek aan een beter woord) dan sommige andere plaatsen die we hebben bezocht (zoals Bonifacio, om er maar één te noemen). We zijn niet naar het havengebied geweest omdat we van plan waren om vanuit Porto-Vecchio naar Sardinië te vertrekken en dachten dat we het dan wel zouden zien (daarover later meer). Hier is een indruk van het Porto-Vecchio dat we wel hebben gezien:

Onze blogs over stedentrips worden een beetje voorspelbaar, omdat het natuurlijk op een gegeven moment tijd is voor de lunch. We hebben verschillende restaurants overwogen (veel leken gesloten te zijn voor de lunch of misschien waren we gewoon te vroeg), maar uiteindelijk kozen we voor Restaurant a Pargola, vooral omdat we daar in de schaduw konden zitten. Het waaide nog steeds erg hard, dus veel restaurants hadden hun parasols of grote luifels gesloten en we wilden echt niet in de volle zon zitten. Het menu zag er heerlijk uit, maar we besloten om ons aan het menu te houden (hoofdgerecht en dessert). Het hoofdgerecht was “roti du cochon au miel Corse et à la Pietra avec ses pommes de terre au four” (geroosterd varkensvlees met honing uit Corsica en Pietra (een lokaal bier) geserveerd met aardappelen uit de oven). Als dessert kozen we allebei voor de “tarte crème brulèe”. Beide gerechten waren absoluut heerlijk!

Na de lunch begonnen we aan onze wandeling terug naar de auto, met een korte stop om Al Capone te ‘adopteren’, een klein wild zwijn (“sanglier”) gemaakt van metaal. Aan het begin van de reis hadden we gezegd dat we onze kippenverzameling wilden uitbreiden (geen idee waarom, maar om de een of andere reden hebben we tijdens onze reizen altijd wel een paar schattige keramische kippen gevonden). Maar we hadden nog geen kip gezien die we echt leuk vonden, en aangezien het wilde zwijn nauw verbonden is met Corsica, gaat Al Capone nu met ons mee naar huis.

We dachten dat dinsdag onze laatste dag op Corsica zou zijn, omdat we voor woensdag om 14.30 uur de boot van Porto-Vecchio naar Porto Torres op Sardinië hadden geboekt. Eenmaal terug op de camping kregen we een sms met de mededeling dat de “overtocht niet gegarandeerd kon worden” en dat we werden uitgenodigd om ons ticket te wijzigen. Mmm… “niet gegarandeerd” betekende niet meteen geannuleerd, dus we negeerden het een tijdje, totdat we een dringende e-mail kregen waarin stond dat het geannuleerd was en we opnieuw moesten boeken. Het enige probleem was dat deze overtocht maar één keer per week plaatsvindt, dus moesten we weer kijken of we vanuit Bonifacio konden vertrekken. We waren duidelijk niet de enigen die probeerden om te boeken, dus konden we geen ticket krijgen voor de overtocht die op donderdag om 15.30 uur vertrok en moesten we reserveren voor de boot van 10.30 uur. Het voordeel is dat deze overtocht maar een uur duurt (in plaats van vijf), maar we moeten vroeg vertrekken om naar Bonifacio te rijden en dan nog eens twee uur rijden om bij onze volgende camping te komen (die dichter bij Porto Torres was geboekt dan Santa Teresa Gallura, waar we nu zullen aanmeren).

Ach ja, alles gebeurt met een reden, en uiteindelijk komen we iets sneller op Sardinië aan voor ons volgende avontuur.