This blog is a little late because we’ve had some challenges with WiFi. Even if it’s a paid connection, it is still very unstable and at times, non-existent. Hopefully it will be better at our future campsites.
Sassari and Sella & Mosca
After settling down at Baia Holiday Laguna Blu, we looked at what we could do in the area. We began with a trip to Sassari on Saturday, Sardinia’s second-largest city after Cagliari and about a 36 km drive northeast of the campsite. We wanted to see the city, but we also wanted to stock up on coffee at the only Nespresso boutique on the island.
As often has been the case, finding a suitable place to park was a challenge. After trying a couple of places, we ended up parking outside what looked to be an old prison. From there, we walked into what we thought was the city center, but it was all a little chaotic. Lots of little side streets (not all equally pretty) and no clear center. After wandering around for a bit, we gave up and headed for the Nespresso boutique inside a local department store called COIN. Unfortunately, Sassari had done nothing to give us a better feeling about Sardinia. Maybe it is one of those cities that is best explored with a local who knows where they are going. In the end, we missed out on having lunch somewhere, but we stopped to have something to drink at a little café/bar across from where we had parked.
On the recommendation of a Dutch couple staying opposite us, we stopped in at a winery called Sella & Mosca on the way back to the campsite. What a beautiful winery – old buildings lovingly restored, and the grounds immaculately maintained. Kris still commented that it must be fairly big, and a quick check on Google showed that with a vineyard of 650 hectares, they bring about six million bottles of wine to market per year, making them one of the larger wineries in Europe. Given we had skipped lunch, we opted for their small tasting platter, which included one glass of wine, paired with some local cured meats and cheeses. Exactly what we needed. Kris got to try two of their sparkling wines, which were nice enough to buy two bottles of each (for us to pair with an amuse at Christmas).
Alghero
On Sunday, we went to Alghero, only 6 km from the campsite. Alghero is quite interesting in many ways. The first is the origins of its name. The most widely accepted theory is that “Alghero” derives from the Italian and Catalan word for “seaweed” – “alga” (Italian) and “alga”/“alguer” (Catalan).
In medieval times, vast beds of seaweed regularly washed ashore, layering the beaches and lagoons with a dense green-brown carpet. Local fishers and travelers came to identify the area by this distinctive feature, giving rise to the name “Alghero”, meaning “place of seaweed.” The second is its unique Catalan heritage. For centuries, Alghero was also known as “Barceloneta” – Little Barcelona. In the 14th century, following the Aragonese conquest of Sardinia, Alghero became a stronghold for Catalan settlers that the Crown of Aragon shipped in to repopulate the town. Today, it seems that Alghero is one of the few places outside Spain where Catalan is still spoken as a native tongue. The local dialect, called “Alguerès,” has survived through generations, even as Italian became dominant elsewhere. Street signs, shop names, and public announcements often appear in both Italian and Catalan.
Here we found all the charm and beauty that we had seen so much of in Corsica! Alghero is also known, among other things, for its cobblestone streets in the old center and the colorful tiled dome of the Chiesa San Michele. One of the things we had come to do in Alghero was eat sea urchin (something that was on Kris’ bucket list). A search on Google provided a list of five restaurants rated as the best places to eat sea urchin. We started with the ones closest to where we came into old Alghero with little success, and then walked a little ways out of the center to the one that was first on the list – Ristorante Trattoria Maristella. It was a smallish, very local (aka not touristy) looking restaurant with an older gentleman who I took to be the owner. He luckily spoke some English and was happy to accommodate us for lunch. Because of Lulu’s stroller, we opted to sit outside (in a little area in what otherwise would have been the street). Kris chose the spaghetti with chopped sea urchins, and I had spaghetti with spiny lobster. Both absolutely delicious!! To walk it off, we wandered through the streets of Alghero before heading home again.
Back at the campsite, we found a notice in the toilet buildings, which was just hilarious and a great example of some very bad translation. Sunday evening, we were advised to close all the windows and doors etc. because there was going to be a “domestic disinvestation” overnight. Taking two seconds to run the original term – “disinvestazione domestica” through Google Translate provides a much clearer idea of what to expect – home pest control! Clearly, they were having some challenges as Kris had already seen a rat at the rubbish site.
Capo Caccia, Porticciolo and nuraghe Palmavera
On Monday, we thought we would do something different and drive up the coast. If nothing else, we would be in an air-conditioned car instead of braving the morning heat in the tent (we get full sun from about 9:00 to 13:00 and then, even with blocking out the sun, it gets to be around 40 degrees inside!).
Our first stop was Capo Caccia, famous for its limestone cliffs that drop 180m into the sea and Neptune’s Grotto. We risked going down a very steep and particularly badly paved road to get to a tiny parking lot, where we luckily found a place, and later turned out to be a tiny little “beach” called Cala Dragunara. You could buy a ticket to take a boat trip into Neptune’s Grotto, but it was a trip of a couple of hours, and it was a little on the hot side. So instead, we decided to head up the path past the beach to see if we could get a better view but after a couple of 100 meters, Lulu decided enough was enough and made a right turn to go back down. We were already hot and sweaty, so no complaints from us.
Back to the car and our next stop was just following the signs to Porticciolo which turned out to be (as far as we could tell) was a beach under a Genovese (is the assumption) tower from the 1500’s. We were at the top of the cliff and we had no inclination to walk all the way to the beach so we jumped back in the car.
Our last stop for the day was nuraghe Palmavera on our way back to the campsite. This one I had to look up. According to Co-Pilot, a nuraghe is a type of ancient megalithic tower found only on Sardinia. Built during the Bronze Age (roughly 1900–730 BCE), nuraghi are typically made of large, stacked stones without mortar and have a distinctive truncated cone shape. They served as fortresses, dwellings, or religious structures, and are a unique symbol of Sardinia’s prehistoric Nuragic civilization. Some nuraghi are part of larger complexes, with surrounding walls and additional towers. The nuraghe Palmavera is one of the most significant examples on the island.
While we didn’t go onto the site itself, we did enjoy a light lunch of bresaola (an air-dried, salted beef that has been aged and is typically from the north of Italy) on a shaded terrace next to the site. The “piatto bresaola” was a bit of a mistake on our side because we thought we were ordering a bun with bresaola, but “piatto” means plate. Nonetheless, it was a good lunch.
Shopping on the outskirts of Sassari and Santissima Trinità di Saccargia
Tuesday took us back to Sassari. Well, more or less. On the outskirts of Sassari, there is a mall with a Decathlon and an Auchan. We are still “optimizing” our camping gear, so we picked up a couple of things from the Decathlon (new tent pegs for hard ground, a shade cloth, and new swimming caps (that fit properly) for the both of us (from what we have seen, it’s more or less compulsory to wear them in swimming pools in Italy). We also picked up some groceries and toiletries from the Auchan. We had lunch in the food hall of the mall – a delicious pizza base loaded with mortadella and mozzarella, priced on weight and eaten cold.
One last stop for the day was a 20-minute drive from Sassari to Santissima Trinità di Saccargia (Church of the Holy Trinity Saccargia). The church was finished in 1116 and built on the ruins of a pre-existing monastery from local white limestone and black basalt. It seems it is one of the most important Romanesque sites and a great example of the Pisan Romanesque style. All that being said, it is awesome to see the contrast of black and white, and you can only imagine what it must have been like before it was abandoned in the 16th century. It was restored in the early 20th century, and today it is a museum.
Our time on the west side of the island is coming to a close. Tomorrow (Thursday) we are travelling across to the east coast, a little north of Olbia. We have decided to cut short our time in Sardinia and only stay for another week before taking the ferry from Olbia to Civitavecchia (about 80 km north of Rome) on the 24th of July.
Deze blog is een beetje laat omdat we wat problemen hebben gehad met wifi. Zelfs al is het een betaalde verbinding, toch is deze erg onstabiel en soms zelfs helemaal niet beschikbaar. Hopelijk zal het op onze toekomstige campings beter zijn.
Sassari en Sella & Mosca
Nadat we ons hadden geïnstalleerd in Baia Holiday Laguna Blu, keken we wat we in de omgeving konden doen. We begonnen met een uitstapje naar Sassari op zaterdag, de op één na grootste stad van Sardinië na Cagliari en ongeveer 36 km rijden ten noordoosten van de camping. We wilden de stad bekijken, maar we wilden ook koffie inslaan bij de enige Nespresso-boetiek op het eiland. Zoals zo vaak was het een uitdaging om een geschikte parkeerplaats te vinden. Na een paar pogingen parkeerden we uiteindelijk bij wat een oude gevangenis leek te zijn. Van daaruit liepen we naar wat we dachten dat het stadscentrum was, maar het was allemaal een beetje chaotisch. Veel kleine zijstraatjes (niet allemaal even mooi) en geen duidelijk centrum. Na een tijdje ronddwalen gaven we het op en gingen we naar de Nespresso-boetiek in een plaatselijk warenhuis genaamd COIN. Helaas had Sassari ons geen beter gevoel over Sardinië gegeven. Misschien is het een van die steden die je het beste kunt verkennen met een local die weet waar hij heen gaat. Uiteindelijk hebben we geen lunch gehad, maar we zijn wel even gestopt om iets te drinken in een klein café/bar tegenover de plek waar we geparkeerd stonden.
Op aanraden van een Nederlands stel dat tegenover ons verbleef, zijn we op de terugweg naar de camping gestopt bij een wijnmakerij genaamd Sella & Mosca. Wat een prachtige wijnmakerij – oude gebouwen die liefdevol zijn gerestaureerd en een perfect onderhouden terrein. Kris merkte nog op dat het wel een vrij grote wijnmakerij moest zijn, en een snelle zoekopdracht op Google leerde ons dat ze met een wijngaard van 650 hectare ongeveer zes miljoen flessen wijn per jaar op de markt brengen, waarmee ze een van de grotere wijnmakerijen van Europa zijn. Aangezien we de lunch hadden overgeslagen, kozen we voor hun kleine proeverijplateau, met een glas wijn en lokale vleeswaren en kazen. Precies wat we nodig hadden. Kris proefde twee van hun mousserende wijnen, die zo lekker waren dat we van elk twee flessen kochten (om bij Kerstmis bij het aperitief te drinken).
Alghero
Op zondag gingen we naar Alghero, op slechts 6 km van de camping. Alghero is in veel opzichten heel interessant. Ten eerste is er de oorsprong van de naam. De meest gangbare theorie is dat “Alghero” afkomstig is van het Italiaanse en Catalaanse woord voor “zeewier” – “alga” (Italiaans) en ‘alga’/“alguer” (Catalaans). In de middeleeuwen spoelden er regelmatig grote hoeveelheden zeewier aan, waardoor de stranden en lagunes bedekt waren met een dicht groenbruin tapijt. Lokale vissers en reizigers gingen het gebied aan deze opvallende eigenschap herkennen, waardoor de naam “Alghero”, wat “plaats van zeewier” betekent, ontstond. De tweede reden is het unieke Catalaanse erfgoed. Eeuwenlang stond Alghero ook bekend als “Barceloneta” – Klein Barcelona. In de 14e eeuw, na de verovering van Sardinië door Aragon, werd Alghero een bolwerk voor Catalaanse kolonisten die door de Kroon van Aragon waren gestuurd om de stad opnieuw te bevolken. Tegenwoordig lijkt Alghero een van de weinige plaatsen buiten Spanje te zijn waar Catalaans nog steeds als moedertaal wordt gesproken. Het lokale dialect, “Alguerès” genaamd, heeft generaties lang standgehouden, zelfs toen het Italiaans elders de overhand kreeg. Straatnaamborden, winkelnamen en openbare aankondigingen verschijnen vaak in zowel het Italiaans als het Catalaans.
Hier vonden we alle charme en schoonheid die we zo vaak hadden gezien op Corsica! Alghero staat onder andere bekend om zijn geplaveide straatjes in het oude centrum en de kleurrijke betegelde koepel van de Chiesa San Michele. Een van de dingen die we in Alghero wilden doen, was zee-egels eten (iets wat op Kris’ bucketlist stond). Een zoekopdracht op Google leverde een lijst op van vijf restaurants die als de beste plekken om zee-egels te eten werden beoordeeld. We begonnen met de restaurants die het dichtst bij de oude binnenstad van Alghero lagen, maar dat leverde weinig succes op. Daarom liepen we een stukje buiten het centrum naar het restaurant dat bovenaan de lijst stond: Ristorante Trattoria Maristella. Het was een klein, zeer lokaal (dus niet toeristisch) restaurant met een oudere man die ik als de eigenaar beschouwde. Gelukkig sprak hij een beetje Engels en was hij blij ons te mogen ontvangen voor de lunch. Vanwege Lulu’s kinderwagen kozen we ervoor om buiten te zitten (in een klein gedeelte dat anders de straat zou zijn geweest). Kris koos voor de spaghetti met gehakte zee-egels en ik nam spaghetti met langoest. Beide waren absoluut heerlijk! Om het eten te verwerken, slenterden we door de straten van Alghero voordat we weer naar huis gingen.
Terug op de camping vonden we een bericht in het toiletgebouw dat hilarisch was en een goed voorbeeld van een zeer slechte vertaling. Zondagavond werd ons geadviseerd om alle ramen en deuren enz. te sluiten omdat er ‘s nachts een “domestic disinvestation” zou plaatsvinden. Als je even de tijd neemt om de oorspronkelijke term – “disinvestazione domestica” – door Google Translate te halen, krijg je een veel duidelijker beeld van wat je kunt verwachten: ongediertebestrijding in huis! Het was duidelijk dat ze wat problemen hadden, want Kris had al een rat gezien bij de vuilnisbelt.
Capo Caccia, Porticciolo en nuraghe Palmavera
Op maandag besloten we eens iets anders te doen en langs de kust te rijden. We zouden in ieder geval in een auto met airconditioning zitten in plaats van de ochtendhitte in de tent te trotseren (we hebben van ongeveer 9.00 tot 13.00 uur volle zon en zelfs als we de zon buiten houden, wordt het binnen toch nog zo’n 40 graden! Onze eerste stop was Capo Caccia, beroemd om zijn kalkstenen kliffen die 180 meter naar beneden lopen in zee en de Grot van Neptunus. We waagden ons op een zeer steile en bijzonder slecht geasfalteerde weg om bij een klein parkeerterrein te komen, waar we gelukkig een plekje vonden. Later bleek dit een klein “strandje” te zijn, genaamd Cala Dragunara. Je kon een kaartje kopen voor een boottocht naar de Grot van Neptunus, maar dat was een tocht van een paar uur en het was een beetje aan de warme kant. In plaats daarvan besloten we het pad langs het strand te volgen om te kijken of we een beter uitzicht konden krijgen, maar na een paar honderd meter besloot Lulu dat het genoeg was geweest en sloeg ze rechtsaf om weer naar beneden te gaan. We waren al warm en bezweet, dus we hadden geen klachten.
Terug bij de auto volgden we de borden naar Porticciolo, wat (voor zover we konden zien) een strand bleek te zijn onder een Genuese (naar we aannemen) toren uit de 16e eeuw. We stonden boven op de klif en hadden geen zin om helemaal naar het strand te lopen, dus stapten we weer in de auto.
Onze laatste stop voor die dag was nuraghe Palmavera op weg terug naar de camping. Deze moest ik even opzoeken. Volgens Co-Pilot is een nuraghe een soort oude megalithische toren die alleen op Sardinië te vinden is. Nuraghi zijn gebouwd tijdens de bronstijd (ongeveer 1900-730 v.Chr.) en bestaan meestal uit grote, gestapelde stenen zonder mortel en hebben een kenmerkende afgeknotte kegelvorm. Ze dienden als forten, woningen of religieuze bouwwerken en zijn een uniek symbool van de prehistorische Nuraghe-beschaving van Sardinië. Sommige nuraghi maken deel uit van grotere complexen, met omringende muren en extra torens. De nuraghe Palmavera is een van de belangrijkste voorbeelden op het eiland.
Hoewel we de site zelf niet hebben bezocht, hebben we wel genoten van een lichte lunch met bresaola (een luchtgedroogd, gezouten rundvlees dat gerijpt is en typisch uit Noord-Italië komt) op een schaduwrijk terras naast de site. De “piatto bresaola” was een beetje een vergissing van onze kant, omdat we dachten dat we een broodje met bresaola bestelden, maar “piatto” betekent bord. Desalniettemin was het een goede lunch.
Winkelen aan de rand van Sassari en Santissima Trinità di Saccargia
Dinsdag bracht ons terug naar Sassari. Nou ja, min of meer. Aan de rand van Sassari is een winkelcentrum met een Decathlon en een Auchan. We zijn nog steeds bezig met het “optimaliseren” van onze kampeerspullen, dus we hebben een paar dingen gekocht bij Decathlon (nieuwe tentharingen voor harde grond, een schaduwdoek en nieuwe badmutsen (die goed passen) voor ons beiden (voor zover we hebben gezien, is het min of meer verplicht om die te dragen in zwembaden in Italië). We hebben ook wat boodschappen en toiletartikelen gekocht bij Auchan. We hebben geluncht in de foodcourt van het winkelcentrum – een heerlijke pizzabodem belegd met mortadella en mozzarella, geprijsd naar gewicht en koud gegeten.
De laatste stop van de dag was op 20 minuten rijden van Sassari, bij Santissima Trinità di Saccargia (de kerk van de Heilige Drie-eenheid van Saccargia). De kerk werd voltooid in 1116 en gebouwd op de ruïnes van een eerder bestaand klooster, van lokale witte kalksteen en zwart basalt. Het lijkt een van de belangrijkste romaanse bezienswaardigheden te zijn en een prachtig voorbeeld van de Pisaanse romaanse stijl. Dat gezegd hebbende, is het geweldig om het contrast tussen zwart en wit te zien, en je kunt je alleen maar voorstellen hoe het eruit moet hebben gezien voordat het in de 16e eeuw werd verlaten. Het werd in het begin van de 20e eeuw gerestaureerd en is tegenwoordig een museum.
Onze tijd aan de westkant van het eiland loopt ten einde. Morgen (donderdag) reizen we naar de oostkust, iets ten noorden van Olbia. We hebben besloten om ons verblijf op Sardinië in te korten en nog maar een week te blijven, voordat we op 24 juli de veerboot nemen van Olbia naar Civitavecchia (ongeveer 80 km ten noorden van Rome).
