Our next stop in exploring Corsica is Corte, a commune in the Haute-Corse (high Corsica). It is the 4th largest commune in Corsica after Ajaccio (the capital), Bastia, and Porto-Vecchio. It was the seat of government of Pasquale Paoli (the same gentleman we came across in L’Île-Rousse) from 1755 to 1769. Today it is the administrative and service center in the middle of the island and since 1981 it has also been the seat of the university.
The drive to Corte (about 68km from San Damiano) took us further inland than we had been so far. It is a bit of a recurring theme but driving through the hills and mountains and again provided some stunning scenery that I don’t think the photos quite do justice to.
Finding parking in Corte was a bit of a challenge and it took a couple of tries to find something in what turned out to be the lower end of the town. From there, it was an upward walk to get to a quaint little square in what I would call the middle of the town. There we had some coffee before taking the steep walk up to the top of the town.
On the way up, we came across a “coutellerie” (knife maker) in a tiny little shop where Kris found a traditional Corsican shepard’s knife he liked. So, for now, the knife hunt is done, although I suspect we’ll be looking at more knives as we come across them on the rest of the trip through Corsica. The gentleman in the shop also gave us a tip for lunch at the best restaurant according to him. Just a little further up the hill. So off we went.
At the top of the hill we came to a small square which was packed with two restaurants spilling out onto the sidewalk, a big statue in the middle and a pink little church where there was a service going on. Across the very narrow road there were also all kinds of little shops selling everything from traditional Corsican foods and spices to souvenirs.
Hot and sweaty (both from the heat and the walk up) we found a bit of shade to wait for the restaurant that had been recommended to us to open for service. Luckily, they had a nice little table where we could easily park Lulu in her stroller, in the shade and Kris could still have some of the benefit of the mist installation that was doing its best to try and cool down the now nearly 33˚ C heat. People started piling out of the church and it is again on of those moments that I envy the locals – the ladies, all dressed up are not even glowing while I am sitting at the table with sweat literally pouring of me. We have heard that even the locals say it is not normally this warm so early in the summer, but that secret ability some people have to still look cool and collected in these kinds of temperatures is truly an underrated skill.
Despite the heat, we still chose to go with the three-course menu because it included local Corsican dishes. We both had the wild boar terrine as a starter, followed by the veal sausages. I chose the myrtle ice-cream as dessert and Kris had the lemon “fiadone” which is a Corsican baked, crustless cheesecake made with brocciu (a soft cheese made from sheep or goats’ milk). Myrtle has an interesting taste, not too sweet with a bit of a eucalyptus after taste. It is used often in Corsican (and other Mediterranean) cuisine and is sometimes used as a replacement for pepper.
With lunch finished, we were once again hitting that siesta time in Corsica, so we took the trip down the hill again and back to the car. We wanted to take a different route back to the camping so opted to drive through to Aléria and then back up along the coast to Biguglia. We had hoped that it would be a scenic drive with views of the coast, but it turned out to be a lot more inland with nothing much interesting to see.
Back at San Damiano, we started to pack up again as we were leaving for our next stop (Vico – on the west side of Corsica) the next morning. Now that we are a little more used to everything, we did some rearranging, scaled down the clothes side of things and decided that the comfy chair and couch could also easily go on top of the Combi Camp together with the other chairs. And so off to our next adventure!
Onze volgende stop tijdens onze verkenningstocht door Corsica is Corte, een gemeente in Haute-Corse (Hoog-Corsica). Het is de op drie na grootste gemeente van Corsica, na Ajaccio (de hoofdstad), Bastia en Porto-Vecchio. Van 1755 tot 1769 was het de zetel van de regering van Pasquale Paoli (dezelfde heer die we in L’Île-Rousse tegenkwamen). Tegenwoordig is het het administratieve en dienstverleningscentrum in het midden van het eiland en sinds 1981 is het ook de zetel van de universiteit.
De rit naar Corte (ongeveer 68 km van San Damiano) bracht ons verder landinwaarts dan we tot nu toe waren geweest. Het is een beetje een terugkerend thema, maar het rijden door de heuvels en bergen leverde opnieuw een prachtig landschap op dat volgens mij niet helemaal tot zijn recht komt op de foto’s.
Het was een hele uitdaging om een parkeerplaats te vinden in Corte en het kostte ons een paar pogingen om iets te vinden in wat uiteindelijk het lagere deel van de stad bleek te zijn. Van daaruit was het een klim naar een schilderachtig pleintje in wat ik het centrum van de stad zou noemen. Daar dronken we een kopje koffie voordat we de steile klim naar de top van de stad maakten.
Onderweg kwamen we een “coutellerie” (messenmaker) tegen in een piepklein winkeltje, waar Kris een traditioneel Corsicaans herdersmes vond dat hij mooi vond. Dus voorlopig is de zoektocht naar messen voorbij, hoewel ik vermoed dat we nog meer messen zullen bekijken als we die tegenkomen tijdens de rest van onze reis door Corsica. De man in de winkel gaf ons ook een tip voor een lunch in het beste restaurant volgens hem. Iets verderop op de heuvel. Dus gingen we op weg.
Boven op de heuvel kwamen we bij een klein plein met twee restaurants die uitliepen op de stoep, een groot standbeeld in het midden en een roze kerkje waar een dienst gaande was. Aan de overkant van de zeer smalle weg waren ook allerlei kleine winkeltjes die van alles verkochten, van traditionele Corsicaans voedingsmiddelen en kruiden tot souvenirs.
Heet en bezweet (zowel door de hitte als door de wandeling naar boven) vonden we een beetje schaduw om te wachten tot het restaurant dat ons was aanbevolen openging. Gelukkig hadden ze een leuk tafeltje waar we Lulu gemakkelijk in haar kinderwagen konden parkeren, in de schaduw, en waar Kris nog steeds kon profiteren van de mistinstallatie die zijn best deed om de hitte van bijna 33˚ C te temperen. Mensen begonnen de kerk uit te stromen en het is weer een van die momenten waarop ik jaloers ben op de lokale bevolking – de dames, allemaal opgedirkt, stralen niet eens, terwijl ik aan tafel zit en het zweet letterlijk van me afdruipt. We hebben gehoord dat zelfs de lokale bevolking zegt dat het normaal gesproken niet zo warm is zo vroeg in de zomer, maar dat geheime vermogen dat sommige mensen hebben om er bij dit soort temperaturen nog steeds koel en beheerst uit te zien, is echt een ondergewaardeerde vaardigheid.
Ondanks de hitte kozen we toch voor het driegangenmenu, omdat het lokale Corsicaans gerechten bevatte. We namen allebei de terrine van wilde zwijn als voorgerecht, gevolgd door kalfsworstjes. Ik koos voor het mirte-ijs als dessert en Kris nam de citroen-fiadone, een Corsicaans gebakken cheesecake zonder korst, gemaakt met brocciu (een zachte kaas van schapen- of geitenmelk). Mirte heeft een interessante smaak, niet te zoet met een vleugje eucalyptus in de afdronk. Het wordt vaak gebruikt in de Corsicaans (en andere mediterrane) keuken en wordt soms gebruikt als vervanging voor peper.
Na de lunch was het weer tijd voor de siësta op Corsica, dus daalden we weer de heuvel af en gingen terug naar de auto. We wilden een andere route terug naar de camping nemen, dus kozen we ervoor om door te rijden naar Aléria en vervolgens langs de kust terug te rijden naar Biguglia. We hadden gehoopt dat het een mooie rit zou worden met uitzicht op de kust, maar het bleek veel meer landinwaarts te zijn, zonder veel interessants te zien.
Terug in San Damiano begonnen we weer in te pakken, omdat we de volgende ochtend naar onze volgende bestemming (Vico – aan de westkant van Corsica) zouden vertrekken. Nu we een beetje meer aan alles gewend waren, hebben we wat dingen herschikt, minder kleding meegenomen en besloten dat de comfortabele stoel en bank ook gemakkelijk samen met de andere stoelen boven op de Combi Camp konden. Op naar ons volgende avontuur!
