Our Crossing to Corsica

Any notion I had of a “romantic” ferry ride from Toulon to Bastia was completely shattered with our recent experience. Being complete novices at this (other than one ferry to Texel), we made a couple of very tactical errors. First, some context – the ferry to Bastia was scheduled to leave at 19:00. The gates to the boarding area would be open at 16:30. But we had to vacate the camping site in Bédoin by 12:00 and it was only about a 2-and-a-half-hour drive to Toulon. It was hot and along the way we already did some extra (long) stops to try and kill some time, but we naively thought that Port du Toulon would be set-up to accommodate for early arrivals. I mean, who plans it down to the minute?

Well, they did have a parking lot, but not accessible for campers and caravans (technically, we are neither, but we have learnt that we by default fall into the caravan side of things). So, at about 15:45 we got into the queue behind another camper at the gate and waited.

We were there all of maybe 15 minutes before we were told we had to go find somewhere else to park. The trucks were starting to roll in and we were blocking the entrance. With nothing else to do, we took a slow cruise through the streets of Toulon (following one of the campers that had parked in front of us) until we found somewhere to park and wait until 16:30 to go back to the gate.

Then, finally at about 18:15 they started moving us and we were very excited to be driving onto the ferry – finally. Except we didn’t. We only drove to the next holding area! Any illusion we had of being early and therefore first onto the ferry or maybe first off was totally dashed as they were semi-randomly directing people into new queues, which was a point of much frustration for the lady in the car to the left of us. The G&T guys were now ahead of us and two rows over, and the side of the bus opened again, and they cheerfully went further with the G&Ts. So even boarding a ferry is not that different from boarding a plane – at a certain stage, you just know you are not going to leave on time. And then FINALLY at just before 19:00 they started moving us onto the ferry which was an interesting experience all of its own which you can see from this video (apologies in advance as the focus is sometimes a bit wobbly):

The guys with the yellow t-shirts had now been replaced by sailors wearing all white uniforms and guys in reflective suits to direct people on the boat. They were really packing everyone in. Looking back at the video you again see who the experienced people are. Stop the car and then immediately open your doors and get your stuff out and clear out. By the time we were ready to get out, we figured out that there was absolutely no way we were going to be able to get the rear door open far enough to get Lulu’s buggy out. We were even concerned that we might not be able to get Lulu out!!! The exits were not very well marked so it was a bit of chaos with the people that came in behind us, lugging their stuff past cars, bumping side mirrors not folded in, trying to find paths big enough to get through between the cars. We were some of the last people to make it to the lift and I even asked Kris to go back and help a lady with a walking stick because I was trying to wrangle Lulu who was completely freaked out by the whole experience. Eventually we all made it into the lift (she was very grateful for the help) and up to our designed deck (which in our case was deck 6).

We got our keys to our cabin and basically just dumped everything because we were so hot and sweaty, and we just wanted to get outside with the hope of a bit of a breeze!! Once there, we found something to drink and then slowly we started winding down a little and could appreciate a little more than we were finally on the ferry headed for Corsica.

The rest of the trip over was fairly uneventful – we went to bed early and slept fairly well until the alarm went off at 5:00 (because we had been told that we needed to be out of the cabin by 5:30). We found a spot on the top deck and I went off to find coffee. Outside it was beautiful with the sun coming up over the water and the Corsican coastline in sight.

We thought we would try and get ahead of the crowd and move down to deck 4 (where the car was parked). That’s when the next part of the circus began, because apparently, we were not the only ones with that idea. But they only open the doors to where the cars are in phases, and they were first calling for people parked on deck 3 to get ready to disembark. We ended up with about 20 people (including a lady in a mobility scooter, who turned out to be Dutch) in the tiny lobby in front of the lift with the closed garage doors to either side. More people tried to join us with every new time the lift opened, but eventually, even with people moving up the stairs, full is full!! Thankfully, the doors opened not long after that, and then it was a mad rush for everyone to get to their cars and get everything in again. We had already figured out a better way – windows down and then just dump the stuff (including Lulu) in so that we didn’t have to open the doors. It was insanely warm in the hold of the boat and it took a good 15 – 20 minutes before we started driving.

Finally, we were off the boat and onto Corsica. Definitely an experience richer and now a little wiser for our next trip on a ferry.

---

Elk idee dat ik had van een ‘romantische’ veerboottocht van Toulon naar Bastia werd volledig aan diggelen geslagen door onze recente ervaring. Omdat we hierin complete nieuwelingen waren (afgezien van één veerboot naar Texel), maakten we een paar zeer tactische fouten. Eerst even wat achtergrondinformatie: de veerboot naar Bastia zou om 19:00 uur vertrekken. De poorten naar de boardingzone zouden om 16:30 uur opengaan. Maar we moesten de camping in Bédoin om 12.00 uur verlaten en het was maar ongeveer tweeënhalf uur rijden naar Toulon. Het was warm en onderweg hadden we al een paar extra (lange) stops gemaakt om wat tijd te doden, maar we dachten naïef dat Port du Toulon voorbereid zou zijn op vroege aankomsten. Ik bedoel, wie plant dat nou tot op de minuut nauwkeurig?

Nou, ze hadden wel een parkeerplaats, maar die was niet toegankelijk voor campers en caravans (technisch gezien zijn we geen van beide, maar we hebben geleerd dat we standaard onder de caravans vallen). Dus om ongeveer 15:45 uur gingen we achter een andere camper in de rij bij de poort staan en wachtten we.

We stonden daar misschien een kwartier toen ons werd verteld dat we ergens anders moesten gaan parkeren. De vrachtwagens begonnen binnen te rijden en we blokkeerden de ingang. Omdat we niets anders konden doen, reden we langzaam door de straten van Toulon (in het spoor van een van de campers die voor ons geparkeerd stond) tot we een plek vonden om te parkeren en te wachten tot 16:30 uur om terug te gaan naar de poort.

Ik weet zeker dat iedereen die ervaring heeft met deze oversteek nu grinnikt, omdat ze weten dat het vanaf nu een kwestie is van opschieten en wachten. Je wordt gescand, genummerd en vervolgens naar een parkeerplaats geleid. En dan wacht je, en wacht je, en wacht je. De mannen schuin achter ons waren duidelijk zeer ervaren, want ze openden de zijkant van hun busje en begonnen gin-tonics te mixen. Kris stapte toen uit om iets te drinken te halen uit de keuken van de Combi Camp en voor we het wisten, hadden ze ook voor hem een gin-tonic gemaakt!

Om ongeveer 18.15 uur begonnen ze ons eindelijk te verplaatsen en we waren erg opgewonden om eindelijk de veerboot op te rijden. Maar dat gebeurde niet. We reden alleen maar naar de volgende wachtruimte! Elke illusie die we hadden dat we vroeg waren en dus als eerste op de veerboot zouden gaan of misschien als eerste van boord zouden gaan, werd volledig de grond in geboord toen ze mensen semi-willekeurig naar nieuwe wachtrijen leidden, wat een bron van veel frustratie was voor de dame in de auto links van ons. De gin-tonic-jongens stonden nu voor ons en twee rijen verderop, en de zijkant van de bus ging weer open en ze gingen vrolijk verder met de gin-tonics. Dus zelfs het aan boord gaan van een veerboot verschilt niet zo veel van het instappen in een vliegtuig – op een gegeven moment weet je gewoon dat je niet op tijd zult vertrekken. En toen, EINDELIJK, net voor 19:00 uur, begonnen ze ons naar de veerboot te leiden, wat op zich al een interessante ervaring was, zoals je kunt zien in de video (bij voorbaat mijn excuses, want de focus is soms een beetje wankel).

De mannen met de gele T-shirts waren nu vervangen door matrozen in volledig witte uniformen en mannen in reflecterende pakken om de mensen op de boot te begeleiden. Ze propten echt iedereen erin. Als je terugkijkt naar de video, zie je weer wie de ervaren mensen zijn. Stop de auto, open meteen je deuren, haal je spullen eruit en maak plaats. Toen we klaar waren om uit te stappen, realiseerden we ons dat we de achterdeur absoluut niet ver genoeg open konden krijgen om Lulu’s buggy eruit te halen. We waren zelfs bang dat we Lulu er niet uit zouden kunnen halen!!! De uitgangen waren niet erg goed aangegeven, dus het was een beetje chaos met de mensen die achter ons binnenkwamen, die met hun spullen langs auto’s sjouwden, tegen niet-ingeklapte zijspiegels botsten en probeerden een pad te vinden dat breed genoeg was om tussen de auto’s door te komen. Wij waren een van de laatste mensen die de lift haalden en ik vroeg Kris zelfs om terug te gaan om een dame met een wandelstok te helpen, omdat ik bezig was met Lulu, die helemaal in paniek was door de hele ervaring. Uiteindelijk haalden we allemaal de lift (ze was erg dankbaar voor de hulp) en kwamen we op ons toegewezen dek (in ons geval dek 6).

We kregen de sleutels van onze hut en gooiden eigenlijk alles neer omdat we het zo warm hadden en bezweet waren, en we wilden gewoon naar buiten in de hoop op een beetje wind! Eenmaal daar vonden we iets te drinken en langzaam begonnen we een beetje tot rust te komen en konden we iets meer waarderen dat we eindelijk op de veerboot naar Corsica zaten.

De rest van de reis verliep vrij rustig – we gingen vroeg naar bed en sliepen redelijk goed totdat de wekker om 5:00 uur afging (omdat ons was verteld dat we om 5:30 uur uit de hut moesten zijn). We vonden een plekje op het bovendek en ik ging op zoek naar koffie. Buiten was het prachtig met de zon die opkwam boven het water en de Corsicaanse kustlijn in zicht.

We dachten dat we de menigte voor zouden zijn en naar dek 4 zouden gaan (waar de auto geparkeerd stond). Toen begon het volgende deel van het circus, want blijkbaar waren wij niet de enigen met dat idee. Maar ze openen de deuren naar de auto’s alleen in fasen, en ze riepen eerst de mensen die op dek 3 geparkeerd stonden op om zich klaar te maken om van boord te gaan. Uiteindelijk stonden we met ongeveer 20 mensen (waaronder een dame in een scootmobiel, die Nederlands bleek te zijn) in de kleine lobby voor de lift met aan weerszijden de gesloten garagedeuren. Elke keer als de lift openging, probeerden meer mensen zich bij ons te voegen, maar uiteindelijk, zelfs met mensen die de trap op gingen, was vol gewoon vol! Gelukkig gingen de deuren niet lang daarna open en toen was het een gekke rush voor iedereen om bij hun auto te komen en alles weer in te laden. We hadden al een betere manier bedacht: ramen open en dan gewoon alles (inclusief Lulu) erin gooien, zodat we de deuren niet hoefden te openen. Het was waanzinnig warm in het ruim van de boot en het duurde zeker 15 tot 20 minuten voordat we konden wegrijden.

Eindelijk waren we van de boot af en op Corsica. We zijn zeker een ervaring rijker en nu een beetje wijzer voor onze volgende reis met de veerboot.